Als chiromeisje van zeven zong ik het al: de wereld is een toverbal.

Naar het schijnt is er niets vrouwelijks aan.

Wijt het aan de twaalf Ibuprofens die ik vorige week moest slikken of verklaar me gewoon gek, maar ik heb me vorige maandag zonder enige voorkennis op het rubikskubussen gestort.

Hij stond voorovergebogen en met ingezakte schouders voor onze deur. Slofte toen hij binnenkwam, praatte zwakjes.

Goede voornemens zijn iets lelijks. Alsof we op één januari plots allemaal niet meer content zijn met het varken dat we de weken voordien nog kostelijk hebben uitgehangen.

Ik zit in een roes van onderdompeldagen. Van die dagen waarop alles wat je ziet, leest, hoort en voelt mooi op elkaar aansluit.

Ik ben de controle kwijt. Gisteravond zat ik nog nietsvermoedend naar Ivo Victoria’s uitleg over spanningsbogen te luisteren en vandaag ligt heel mijn plan aan duigen.