Dag Schwa’ke #009 · Herhaling maakt meester
Halfweg de twintig komt het leven op maandag soms vol enthousiasme de kamer binnen, om op dinsdag met het nodige drama de sfeer te verpesten. Dat ondervinden Schwa’ke (oud-studiegenoot en goede vriend) en ik al geruime tijd. Hoe we dat overleefd hebben? Door er elkaar over te vertellen. We schrijven elkaar wekelijks over de zottigheden op het werk, de gevreesde vragen op het familiefeest en de herkenbare gesprekken onder vrienden. Met een knipoog, uiteraard. Je vindt Schwa’kes brieven terug op Kom, zet u.
Dag Schwa’ke,
Wijt het aan de vijftien Ibuprofens die ik vorige week moest slikken of verklaar me gewoon gek, maar ik heb me vorige maandag zonder enige voorkennis op het rubikskubussen gestort. Naar het schijnt heb ik wel vaker van die plotse ingevingen die nergens op slaan, want Broer verwarmde me gisteren met de woorden: “’t Is toch ook alleen maar gij die van die rare dingen doet, hé.” Ik beschouw het uiteraard als een compliment.
“Ik zoek mijn heil vaak in kleine oplosbare problemen, zoals Blokken-kandidaten uitkafferen omdat ze hun blokken dáár niet moeten laten vallen.”
Helemaal uit de lucht gegrepen was het idee evenwel niet, hoewel die Ibuprofens dat mogelijk suggereren. In de nieuwsbrief die professioneel creatieveling Austin Kleon me elke week hoogstpersoonlijk stuurt, had hij het over het nut van oplosbare problemen. Naar het schijnt houden mensen ervan om orde in chaos te scheppen. Laten we eerlijk zijn: in een job waarbij je met vijftig collega’s moet rekening houden, is orde scheppen niet altijd even makkelijk. Ik zoek mijn heil dan ook vaak in kleine oplosbare problemen. Sudoku’s, kruiswoordraadsels, de zoveelste Blokken-kandidaat uitkafferen omdat hij zijn blokken dáár niet moet laten vallen – je kent het wel.
De schoonheid van die oplossingen zit ‘m vooral in de herhaalde logica. Dat eerste kruiswoordraadsel als tiener? De hel. Maar nadat bleek dat elke tip zijn eigen woord heeft, werd het hersenloos tijdverdrijf. Sudoku’s: idem dito. En wat blijkt nu? Met die Rubiks-kubus is het net zo. Er zijn stappenplannen om die dingen op te lossen. Niet als de eerste de beste zot al die kleurtjes meteen juist willen krijgen, maar eerst dit, dan dit en dan pas dat. Logica, maar van het soort dat iemand je eerst uitlegt.
“Mijn leven bestaat uit uitgelegde logica. Eigen logica zit in mijn tenen: ik spring liever over objecten die de ingang blokkeren dan de deur verder open te trekken.”
Voor een lomp geval als ondergetekende bestaat het dagelijks leven uit uitgelegde logica. Eigen logica zit namelijk in mijn tenen, want ik spring liever over objecten die de ingang blokkeren dan de deur verder open te trekken. Of ik kuis de smerige keukenvloer met een propere handdoek omdat ik niet wil dat mijn mooie dweil naar de vaantjes gaat (true kotstory). Of ik zet de chocoladepeetjes naast de verwarming, want dat is de plek die het dichtst bij de deur is als we straks moeten vertrekken. Allemaal logica, alleen de verkeerde.
Afgelopen maandag heb ik dus twee uur onafgebroken naar een instructievideo over een logische puzzelkubus gekeken. Mijn eerste oplosspelletje duurde driekwartier. Ondertussen zitten we op minder dan tweeëneenhalve minuut. Herhaling maakt meester, denk ik. Dat is hetzelfde als oefening baart kunst, alleen klinkt het mooier.
Ik leg je bij deze graag de uitdaging voor: koop een Rubiks-kubus, slik een paar Ibuprofens en los het probleem met wat logica op. Succes!
Tot snel,
Tine
