Dag Schwa’ke #007 · Broer en de wijsheidstand
Halfweg de twintig komt het leven op maandag soms vol enthousiasme de kamer binnen, om op dinsdag met het nodige drama de sfeer te verpesten. Dat ondervinden Schwa’ke (oud-studiegenoot en goede vriend) en ik al geruime tijd. Hoe we dat overleefd hebben? Door er elkaar over te vertellen. We schrijven elkaar wekelijks over de zottigheden op het werk, de gevreesde vragen op het familiefeest en de herkenbare gesprekken onder vrienden. Met een knipoog, uiteraard. Je vindt Schwa’kes brieven terug op Kom, zet u.
Dag Schwa’ke,
Dag Schwa’ke,
Hij stond voorovergebogen en met ingezakte schouders voor onze deur. Slofte toen hij binnenkwam, praatte zwakjes. Eén meter tachtig jongeman en hij liep erbij als een geslagen hond. Vraag mij niet hoe tandartsen het doen, maar als ze een tand trekken bij mannen, slagen ze er blijkbaar niet in om de pijn enkel tot de mond te beperken.
“Ben jij ook zo’n kerel die het zwaar te verduren krijgt als een openbare deurklink je met een snotvalling opzadelt?”
Broer is een watje als het op pijn aankomt. Zit doodleuk drie uur bij de tatoeëerder alsof het niets voorstelt, maar bedreigt de dokter zowat als die met een spuit komt aanzetten. Mensen lachen er altijd mee dat het typisch mannelijk is om de zielenpoot uit te hangen bij het minste beetje pijn, maar ik betwijfel het. Er zijn tegenvoorbeelden, weet je. Niet dat ik er honderden kan voorleggen, maar toch. Hoe zit dat precies? Ben jij ook zo’n kerel die het zwaar te verduren krijgt als een openbare deurklink je met een snotvalling opzadelt?
Ondertussen gaat alles weer beter met Broer. Zijn lief heeft hem beloofd dat ze zijn tand zal inwisselen voor een twee-eurostuk als hij het onder zijn kussen legt. Hij was zo content dat hij vergat om zijn schouders te laten hangen.
Tot snel,
Tine
