Dag Schwa’ke #005 · Ik heb ja gezegd
Halfweg de twintig komt het leven op maandag soms vol enthousiasme de kamer binnen, om op dinsdag met het nodige drama de sfeer te verpesten. Dat ondervinden Schwa’ke (oud-studiegenoot en goede vriend) en ik al geruime tijd. Hoe we dat overleefd hebben? Door er elkaar over te vertellen. We schrijven elkaar wekelijks over de zottigheden op het werk, de gevreesde vragen op het familiefeest en de herkenbare gesprekken onder vrienden. Met een knipoog, uiteraard. Je vindt Schwa’kes brieven terug op Kom, zet u.
Dag Schwa’ke,
Goede voornemens zijn iets lelijks. Alsof we op één januari plots allemaal niet meer content zijn met het varken dat we de weken voordien nog kostelijk hebben uitgehangen ter compensatie voor wat komen gaat. Te veel hapjes, te veel drank, te veel desserts. Te veel cadeaus, te veel geld uitgegeven. Om al die te veels te compenseren, zetten we er andere te veels tegenover. Tien kilometer lopen nadat we onze sportschoenen een halfjaar stof lieten vergaren. Tien kilogram afvallen na het bourgondische leven in 2019. Tienduizend euro sparen na al die kleren en reizen vorig jaar. Geen vlees meer eten. Het vliegtuig niet meer nemen. De auto thuislaten.
“Je weet dat ‘ja’ zeggen voor een introvert als ik niet zo makkelijk is als het klinkt. Ik hou van comfortzones. Van dobberen in weekends waarin ik niet over sociale conventies moet nadenken.”
Ik ben zelf uiteraard geen kruimel beter. Voor gedragspsychologen ben ik het stichtend voorbeeld van hoe het niet moet. Ik stel mij met mijn goede voornemens geen concrete doelen, en naar het schijnt is dat nefast vanaf week 3. Maar kijk, 2019 is volledig afgerond en achter slot en grendel gestoken met een mooie ‘Geslaagd!’-sticker op het deksel. Want in 2019 ging ik meer ‘ja’ zeggen en ik heb dat keihard gedaan.
Je weet dat ‘ja’ zeggen voor een introvert als ik niet zo makkelijk is als het klinkt. Ik hou van comfortzones. Van dobberen in weekends waarin ik niet over sociale conventies moet nadenken en gewoon even rustig kan doen wat ik wil. Van goede gesprekken, en niet te veel hoeven uitleggen. Net ik was ervan overtuigd dat meer ‘ja’ zeggen mij verder ging brengen. Niet op de Ingeborg-manier, maar gewoon rechttoe-rechtaan ‘verder’. Mooie ervaringen, mooie mensen, tonnen inspiratie. Ik hoef je niet te vertellen dat ik het bij momenten in mijn broek deed.
En hier staan we dan, een dik jaar nadat ik met mijn vierentwintigjarige zelf op een appartement aan zee de deal sloot dat ‘ja’ niet per se slecht hoeft te zijn. Soms verklaar ik haar nog zot. Soms heb ik tegen haar kar gereden omdat je niet simpelweg op alles ‘ja’ kan zeggen. Maar het is zo mooi geweest, Schwa’ke. Echt.
“Eén woord in mijn achterhoofd om mijn wereld elke dag ietsje groter te maken.”
Een jaar vat je niet zo makkelijk samen, maar lijstjes zijn makkelijk verteerbaar. Laten we dat dus maar doen:
Ik heb mijn boekenclub volledig van de grond gekregen. Ik heb over die boekenclub verteld tegen een journaliste die ik van haar noch pluimen kende en die heeft daar dan iets heel moois van gemaakt voor Flair.
Ik ben in Londen bij Ottolenghi gaan eten. Ik heb ontdekt hoe mooi Malta is. Ik heb zonder al te veel nadenken een reis naar Lapland geboekt met mijn collega en heb er genoten van een winter die we hier nooit zullen kennen.
Ik heb door te babbelen ontdekt dat er wel meer mensen met een vol hoofd rondlopen en dat maakt alles wat veel voelt een stuk banaler.
Ik ben voor het eerst in vijf jaar nog eens uitgegaan, heb ontdekt dat ik het nog altijd even erg verafschuw als op mijn zestiende en ben zoals altijd lang voor het einde naar huis vertrokken.
Ik heb een yogales gevolgd en ik heb nog nooit zo’n hoge noten kunnen zingen als in het uur daarna.
Ik ben na tien jaar verwateren eindelijk fotografie gaan studeren.
Ik heb vrijaf genomen om drie dagen lang tussen allemaal onbekenden rond verschillende thema’s te schrijven en dat dan te laten lezen. Als klap op de vuurpijl heb ik mij bij dat collectief aangesloten en ben ik nu een officieel Kortrijks Lettertype dat in maart voor het eerst haar tekst in een boek ziet staan. Whaa!
In 2020 stel ik mezelf eenzelfde klein doel. Eén woord in mijn achterhoofd om mijn wereld elke dag ietsje groter te maken. Ik zeg nog niet wat het is, want misschien jinx ik het dan wel. Maar die ‘ja’? Die blijf ik – bij momenten – van het dak schreeuwen. Probeer het eens, wie weet wat morgen brengt.
Benieuwd naar je plannen,
Tine
