Een jaar geen boeken kopen: wat ik las in januari & februari
Begin januari legde ik mezelf één goed voornemen op: ik koop dit jaar geen boeken. Omdat mijn stapel to-reads al jaren bleef aandikken en ik die zelfs aan een bovengemiddeld leestempo niet weggewerkt kreeg, moest er verandering komen. Daarom tackle ik dit jaar enkel de boeken die al op mijn plank liggen. Zotspannend is dat. Sommige boeken hebben namelijk in die jaren al zulke verwachtingen opgebouwd dat ik ze met trillende handen opneem. Of misschien zijn het gewoon zweetpollen door de FOMO voor alle boeken die ik dit jaar niet ga kopen. Wat het ook zij: januari en februari brachten mooie boeken. Maar heb ik mijn portemonnee kunnen dichthouden?
In januari ben ik met een rotvaart mijn nieuwe leesjaar ingevlogen. Ik wou echt dat ik kon zeggen dat ik niet zo’n sul ben die aan tweehonderd per uur in nieuwe projecten vliegt om daarna pas in te zien dat een gematigd tempo beter is, maar dat zou een leugen zijn. In amper twee weken tijd stond mijn teller al op drie boeken. Drie! Oké, technisch gezien had ik in december al 700 bladzijden gelezen van Harry Potters ‘The Order of the Phoenix’, maar als Goodreads zegt dat het meetelt voor 2020 doe ik daar nu ook niet per se moeilijk over.
Vervolgens ging het over ‘En we noemen hem’ van Marjolein van Heemstra en ‘The Five People You Meet in Heaven’ van Mitch Albom naar ‘Little Women’ van Louisa May Alcott. Die laatste is net uit. Ideale timing voor de film van morgen.
Voor zij die kunnen tellen, is het waarschijnlijk al duidelijk: deze leestrein is ergens tussen medio januari en medio februari voor een paar rode lichten blijven staan. ‘Little Women’ heeft meer dan een maand op mijn nachtkastje gelegen en hoewel ik zo verliefd ben op alle personages in dit verhaal, voel ik dat ik net over de helft ben beginnen kabbelen. Waarom? Geen idee. Misschien heb ik vaker leesafwisseling nodig of ben ik gewoon totaal niet gewend aan kloefers. Feit is dat ik, hoewel ik eigenlijk nog geen afscheid wil nemen van Meg, Jo, Beth en Amy, ik toch stiekem uitkijk naar de boeken die maart me brengt.
Ik sluit februari dus af met vier boeken op de 2020-teller. Hoe ze me bevielen? Here goes!
En we noemen hem - Marjolijn van Heemstra
Fun fact: anderhalf jaar voor Marjolijn mij mee op reis nam, nam ik Marjolijn mee op reis. Niet dat dat echt hoefde, want in mijn koffer voor één week Italië zaten al twee boeken, maar een mens is graag op het ergste voorbereid en ondergaat nu eenmaal niet met volle goesting een apocalyps zonder voldoende leesvoer. Het einde van de wereld bleef echter uit en Marjolijn keerde enkel met een dikke vette plooi in haar achterflap terug naar mijn boekenkast, volledig te danken aan de rugzak waarin ze een week woonde. Marjolijn had me nog geen verhaal gegeven en zou nog anderhalf jaar moeten wachten op haar kans, zo bleek.
Alleen: ze had me wél een verhaal gegeven. Toen ik begin januari het boek uit mijn stapel viste, was die dikke vette plooi in de achterflap het eerste wat ik zag. En hoewel ik geen woord in het boek gelezen had, hing heel Italië aan dit kleinood en zat ik meteen weer met mijn hoofd op een druk plein in Bergamo (toen in betere tijden, gezien de huidige omstandigheden). Gek. Marjolijn had nog geen woord gezegd en er rustte al een enorme druk op haar schouders om mijn vakantieherinneringen te overstemmen.
Heeft ze dat gedaan, hoor ik je denken? Hallelujah nog niet.
Twee dagen. Meer was er niet nodig om het tweede verhaal dat dit boek me bood van flap tot gekreukte flap te verslinden. In deze autofictieve roman gaat Marjolijn van Heemstra op zoek naar het ware verhaal achter de legende van ‘bommenneef’, een verzetsheld die na de Tweede Wereldoorlog zelf voor de vergelding zorgde die enkele collaborateurs duidelijk verdienden. De overlevering wil namelijk dat Marjolijn haar eerstgeboren zoon naar de man vernoemt, als eresaluut. Met beide voetjes op de grond na een eerste ‘ik moet, want het hoort zo’ gaat Marjolijn op zoek naar het echte verhaal, terug naar de bron van wat een sterk staaltje Chinees fluisteren blijkt te zijn.
Marjolijn van Heemstra heeft mij omver geblazen met haar vertelkracht, die deze roman zo sterk stuwt. Dit is een van die boeken waarover je anderen vertelt zonder dat ze om tips vragen. Het is zo, zo, zo goed dat ik heel erg mijn best moet doen om niet meteen alle andere boeken van van Heemstra aan te schaffen. Maar die stomme ik-koop-geen-boekenregel, hè.
The Five People You Meet in heaven - Mitch Albom
Eddie gaat dood. Een grote spoiler kan je het amper noemen, aangezien de titel niet al te veel levendigheid impliceert. Maar Eddie leeft dus nog als we hem leren kennen. Hij heeft nog een kwartier te gaan, maar daarna is het ontegensprekelijk met hem gedaan, de pijp uit en aan Maarten, en handjes schudden met Sint-Pieter. Alhoewel.
In zijn eerste roman stelt Mitch Albom de hemel niet voor als een paradijs dat begint bij de hemelpoort. Hoofdpersonage Eddie krijgt nog een rondje op-je-leven-terugkijken met de hulp van vijf personen die hij, vaag of net heel dicht, gekend heeft. Het idee erachter is best te pruimen. Als schrijver kan je er ook makkelijk alle kanten mee uit; geen enkele historicus die je achteraf kwaad op de vingers komt tikken.
Jammer genoeg leek er meer in het plot te zitten dan er effectief uitkwam. Het resultaat deed me nogal Amerikaans aan, met veel vaderlandsliefdesaus en moraliserende kersen op de taart. Over het algemeen absoluut geen slecht boek, maar ook geen dat ik je voor je komende verjaardag cadeau wil doen. Daar is Marjolijn dan weer een veel betere optie voor.
Little Women - Louisa May Alcott
Als liefhebber van Britse kostuumdrama’s en alles wat zelfs maar naar Jane Austen ruikt, ben ik gemaakt voor verhalen als ‘Little Women’. Ook dit boek is net als ‘The Five People’ nogal moraliserend, maar elke levensles wordt zo mooi tot stand gebracht dat je Louise May Alcott alleen maar wil knuffelen.
De vier zusjes March en hun mama zitten alleen thuis terwijl hun papa/wederhelft hun land beschermt tijdens de Amerikaanse burgeroorlog, en moeten het weten te rooien met een overvloed aan oestrogeen en pubermanieren-avant-la-lettre. Volgens de standaard van die tijd is het gezin arm en ze kijken dan ook hun ogen uit tijdens feestjes bij de Amerikaanse beaumonde. Een van die welgestelde kerels is Laurie, de kleinzoon van de buurman. Hij laat de meisjes proeven van het rijke leven, terwijl hij zich op zijn beurt laat meenemen in het dagelijke leven van een stel heel verschillende zussen.
Als de film even goed is als het boek, weet ik nu al niet welke van de twee ik je moet aanraden. Maar aangezien ik dit jaar de boekenverkoop niet stimuleer, raad ik je vooral aan om dat zelf wel te doen. Ik beloof je dat je het je niet zal beklagen.
Na veel gewauwel dan eindelijk de hamvraag: heb ik de voorbije twee maanden boeken gekocht?
Ja. Ik heb één boek gekocht. Zoals ik al schreef heb ik één uitzondering op de mijn geen-boeken-kopenregel gemaakt, en dat is dat ik wel de boeken mag kopen die we met onze boekenclub bespreken. ‘A Little Life’ van Hanya Yanagihara staat op de planning voor eind april en naar het schijnt moet ik zakdoeken bij de hand houden.
Ik heb me dus wel aan de regel gehouden. Geen boeken in januari en februari. Twee speekmedailles voor Tine, hopla!
Uitsmijter: ik vond het toegangsticket voor Livraria Lello terug in mijn Harry Potter-boek, dat ik daar cadeau kreeg. Als je wil weten waar J.K. Rowling haar inspiratie haalde voor de bewegende trappen op Hogwarts, raad ik je zonder twijfel een dubbeltje Porto aan.
