De huwelijksles die ik kreeg van Hans Bourlon
© Photo News
Hans Bourlon zit altijd in mijn achterhoofd als ik schrijf. (Psst, ik verklap ook de titel van mijn eerste boek.)
Ik hou van levenslessen.
Dat klinkt zo cheesy als het maar groot is, maar iets in mij schiet wakker als iemand met meer levenservaring haar best doet om me iets in te peperen.
Zo heeft mijn oma al honderd keer verteld over hoe haar vader elke ochtend wakker werd met de gedachte dat hij blij was dat hij er een dag bij mocht doen.
(Mijn overgrootvader was trouwens ook de man die een uur lang een pesthumeur had als de rolluiken van de overbuurman eerder omhoog waren dan de zijne, maar dat wijt ik liefdevol aan zijn goesting om in de dag te bijten. De uren voor de middag tellen dubbel, weet je wel. #levenslesvanomaLeentje)
Hans Bourlon is ook zo iemand van wie ik een klepper van een levensles kreeg.
Als grote Studio 100-fan zat ik als student vooraan in de zaal toen Bourlon in Leuven kwam spreken. Ergens halfweg sprak hij de wijze woorden:
"Ondanks wat we vaak denken, zijn grote momenten niet de schakelpunten. Neem nu trouwen: het schakelpunt in je leven is niet de huwelijksdag, wel de dag waarop je degene bent tegengekomen met wie je zoveel jaar later beslist om het officieel te maken."
Ik heb dat altijd onthouden. Als ik teksten schreef die nergens heen gingen, als personages een loopje namen met mijn verhaallijnen, hield ik mezelf altijd voor dat de zaadjes zorgen voor de bloemen.
Nu groeit er dus een bloem.
Een boek.
Het gaat Voor de nieuwe maan heten.
En waar die titel dan weer voor staat, dat vertel ik je in de komende maanden.
