3 lessen die schrijvers leren van Love Actually
Morgen is D-day: de eerste versie van mijn manuscript moet binnen bij mijn uitgever.
Morgen is D-day. Deze tijd morgenochtend klikt mijn uitgever een e-mail open met daarin de eerste volledige versie van Voor de nieuwe maan, mijn eerste boek dat in maart volgend jaar uitkomt.
En ondanks dat ik een meesteruitsteller ben, zit het wel oké met mijn deadlinestress. Ik heb mijn schrijfwerk de voorbije maand netjes verspreid en heb vandaag enkel nog het laatste hoofdstuk en enkele losse eindjes op de planning staan. Het verhaal van Bores, Vrijdag en Maan is bijna rond.
Ja, echt - kan je 't geloven? Miss Uitstelgedrag heeft zich zowaar aan een planning weten te houden.
Ik denk dat Love Actually er voor iets tussen zit. Als je goed kijkt, zitten daar een paar wonderlijke lessen voor schrijvers in.
1. Kijk naar Colin
Schrijvers zijn van die romantische zielen die Colin Firth-gewijs hun pagina’s op een ouderwetse analoge typemachine tikken aan een lange houten tafel aan de rand van een meertje in Zuid-Frankrijk, waar Portugese huishoudhulpen halfnaakt inspringen omdat de wind hun netjes geordende manuscript het water inblaast, zodat zij, de schrijvers, ondanks al hun harde creatieve werk alsnog een zomerliefde kunnen beleven.
Oké, laat me je geruststellen: geen fluit van waar.
Wij zijn niet zo achterlijk als Colin.
Wij typen heerlijk onromantisch digitaal in een Word-bestand dat we opslaan op onze pc, droppen in de cloud en onszelf doormailen na elke schrijfbeurt. Copy is our middle name.
2. Leer zien wanneer je ongewenst bent
Soms moet je als schrijver beseffen dat je met je idee-fixen over een verhaallijn de personages ferm in de weg loopt. Beter is om een stap opzij te zetten en de personages gewoon hun goesting te laten doen. Wat eerst een onoplosbare knoop leek, lost zichzelf dan vaak op.
3. Durf
Eerste versies schrijven en die laten lezen door buitenstaanders kan nogal eng zijn. Een beetje als die droom waarin je voor een volle zaal op een podium staat. Alleen. Achter een piano, waarvan je de witte toetsen niet van de zwarte kan onderscheiden. En o ja, je bent helemaal naakt.
Bon, je snapt het wel.
Wat Hugh Grant je leert: whatever. Dance like no one's watching.
Drie toptips die me door deze eerste versie gesleept hebben, ik zweer het je. Net als het moodboard dat hier voor me tegen de muur plakt, trouwens. Ik kan je dan wel nog niks verklappen over het plot, dat zou je toch al een béétje een idee moeten geven waar Voor de nieuwe maan naartoe gaat.
Geniet van het verlof, je eerste post-coronareis en het hopelijk heerlijke weer! Ik vertoef deze zomer met mijn manuscript in wat collega Ben Cerca de la fachada noemt. Keiveel zin in!
