Is dit voor punten, mevrouw?
Dat zien we dan wel, Abdul.

(Microfoon aan.)

Hoe begin ik hieraan?
Goeiemorgen.

Goeiemorgen.
Ik ben Sam.
Wie ben jij?
Hoe gaat het?
Hoe gaat het met jou?
Ik ben.
Jij bent.
Wij zijn.
Ik ben Abdul.
Zeg ik het juist, mevrouw?
Het is ochtend.
De zon schijnt.
Mijn haar is bruin.
Wie kiest de baas van België?
De bus vertrekt om vijf voor twaalf.

Probeer het nog eens.
Ik ben.
Jij bent.
Wij zijn.
Jij geeft mij een laken, maar ik weet niet wat ik moet doen, broeder.
Jij moet naar mij luisteren.
Mijn geduld is, toch houdt het nooit

Noem het mijn geluk dat het niet op je voorhoofd staat.
Een vliegtuig. Ouders.
Gevlucht – gelift – gewandeld. Geen ouders.
Jullie zijn met veel.
Jullie hebben het recht om de puber uit te hangen.
Het mag niet, maar van mij mag het.
Ik draag enkel water naar een zee die de jouwe niet is.

Jouw rust is de chaos van een ander.
Jouw overgave iemand anders’ ‘fuck you, bitch’.
Jij wil hier niet zijn. Jij wil ons niet spreken.
Hij ook niet. Zij ook niet.
Jij moet meer in de spiegel kijken.
Nee vandaag hoeft morgen geen nee te blijven.
Ik wil dat je leert dat banden makkelijker zijn als je ze niet knipt. 

Ik kijk. Ik zie Marie in Fatima en Lucas in Mohammed.
Wij zijn Boons Vergeten straat,
afgesloten van de wereld in onze eigen utopie.
Wat als straks de slagbomen opengaan en de wereld weer binnenkomt?

Jij moet naar mij luisteren.
Vandaag nog even niet. Morgen misschien.
Ik hoop, met tijd, dat je zal kunnen. Een van ons zonder jezelf kwijt.

Wie doe je pijn?
Handen omhoog of ik schiet
een gebed?

Van mij mag het.
Van mij mag het.
Van mij mag het.