De boeken van mei
Als het leven een zomervakantie was, las ik waarschijnlijk de helft van de tijd. De andere helft zou dan voor veel lekker eten zijn en een paar nodige wandelingen, want je kan natuurlijk niet alles hebben. Mei voelde door de tijdelijke werkloosheid van onze goede vriend C. best aan als een zomervakantieleven. Vrij vertaald: die zomersproeten zijn het resultaat van vele uurtjes buiten met een boek.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar als ik de zon ’s morgens onder mijn rolluiken zie piepen, weet ik meestal al dat mijn planning voor de dag eraan zal moeten geloven. Tijdens de coronatijden is mijn to-dolijst gelukkig voor het merendeel gevuld met nutteloze activiteiten die ik uit mijn duim gezogen heb om me alsnog beter te voelen als ik ze heb afgevinkt. Ze schrappen voelt dus ook niet meteen als falen.
In mei las ik drieëneenhalf boeken. Twee keer non-fictie, besef ik nu pas, en dat is me enorm goed bevallen. Dat kan liggen aan het feit dat ik een Friends-fan en even grote regelnicht ben als Michelle Obama (heb ik al gezegd dat ik nutteloze to-dolijsten maak?), maar even goed lag het aan de vlotte manier waarop ze lazen. Non-fictieboeken kunnen zowaar pageturners zijn, maak dat mee!
Wat ik precies las? Hier gaan we!
Tegenwoordig heet iedereen Sorry - Bart Moeyaert
Tegenwoordig heet iedereen Sorry
van
Bart Moeyaert
Mijn cijfer:
4/5
Ik lees weinig boeken in één keer uit, maar dit was er zo eentje. ‘Tegenwoordig heet iedereen sorry’ is natuurlijk maar 128 pagina’s lang, maar zelfs als het er 436 waren geweest, had ik mijn kont aan de zetel gelijmd.
Bart Moeyaert is een krak in kleine situaties en alledaagse mensen zo uitpuren dat de combinatie ervan poëtisch wordt. Nooit gedacht dat ik warm kon worden van een meisje dat zich langs de takken van haar haag een weg baant naar een niemandsland achter het kippenhok in de tuin van haar buurvrouw.
Lees dit. Geloof mij.
Volg mij voor meer reviews en boekentips op
Goodreads.
I'll Be There For You - Kelsey Miller
Als je door die titel ‘So no one told you life was gonna be this way’ hebt gezongen en vijf keer in je handen hebt geklapt, dan is dit boek ongetwijfeld voor jou.
Kelsey Miller neemt je in een chronologische volgorde mee door het ontstaan, de groei en het afscheid van Friends, die populaire tv-reeks die 25 jaar na datum nog altijd zowel jij als je ouders hardop doet lachen. Hoe zat het met ‘The Rachel’? Waarom ging er nooit een van de vrienden dood? En hoe kon Monica zich in godsnaam dat gigantische appartement veroorloven in een pokkedure stad als New York?
Tip: pak ‘I’ll Be There For You’ (die hit werd trouwens geschreven door de makers van de serie, omdat ‘Shiny Happy People’ van R.E.M. de lading niet dekte) pas op wanneer je een paar uurtjes op overschot hebt. Dit leest als een trein en wil je ook echt in één rit uit hebben.
Brief aan Boudewijn - Walter van den Broeck
Ik had jullie dit boek zo graag willen aanraden. Echt. Ik vond de verfilming van ‘Groenten uit Balen’ steengoed en Walter van den Broeck sprak mij al aan sinds de unief dankzij de belofte van volkse verhalen. En toch was ‘Brief aan Boudewijn’ niet voor mij.
In deze briefroman neemt Van den Broeck koning Boudewijn – en de lezer, die niet zo stiekem over zijn schouder meeleest – mee naar het Olen van de jaren vijftig. Hij vertelt over de typische dorpsmentaliteit in de cité, gaande van het klasseverschil tot de wc’s op de jongensschool.
Normaal gezien ben ik wild van dat soort verhalen. Die typische Vlaamsheid in een verhaal is de reden dat ik Vlaamse films jarenlang heb voorgenomen op buitenlandse. Van den Broeck schrijft echter over zo’n specifiek fragment in de tijd dat ik mij er amper iets bij kan voorstellen. Kerkdiensten op zondag, lokale bioscopen waar de priesters de films keurden voor het grote publiek ze zag, barbaarse onderwijzers... ze zijn mij allemaal vreemd. En oké, je kan stellen dat ik ook nooit in Thornfield Hall heb rondgelopen maar wel perfect van Jane Eyre heb genoten, maar de mayonaise pakte gewoon niet bij mij.
En toch. Van den Broeck kan schrijven, daar treedt de nationale vakpers mij in bij. Om de zoveel bladzijden kom je een pareltje van een zin tegen dat je drie, vier tot zelfs vijf keer toe herleest. Mijn opa zou dit boek fantastisch vinden, weet ik. Dus, wie weet, met wat meer jaren op de teller of iets meer fantasie, is ‘Brief aan Boudewijn’ hét boek voor jou.
Becoming - Michelle Obama
Als Michelle Obama geadopteerd kon worden, ik deed het. Als haar wijsheid als een downloadbaar bestandje voor je brein verkocht werd, ik kocht het.
Ik wist bitter weinig over Michelle Obama, buiten het ietwat denigrerende ‘de vrouw van’. ‘De vrouw van Barack Obama’ is gelukkig absoluut geen label waar je op afknapt, maar ik ben me er nooit echt bewust van geweest hoeveel geschiedenis achter de eerste zwarte Amerikaanse presidentsvrouw zat. Laat me maar meteen met de deur in huis vallen: véél.
Michelle Obama groeide op in de South Side van Chicago, een buurt die in die tijd stilaan verarmde en criminaliteit met zich meebracht. Eigenwijze Michelle vocht zich met behulp van haar straffe moeder een weg door de lagere school en de vroege levensvragen van een kind uit een Amerikaanse minderheidsgroep. Ze werkte zich uit de naad in high school, vooral nadat een studiebegeleider haar langs haar neus weg liet verstaan dat ze geen materiaal was voor Princeton, een van de meest gerenommeerde universiteiten in de Verenigde Staten. Met dat diploma op zak ging ze rechten studeren aan Harvard. Amper vijfentwintig was ze, toen ze als een van de weinige zwarten en een van de weinige vrouwen in een gigantisch advocatenkantoor in hartje Chicago ging werken. Daar kreeg ze op een dag een zomerstagiair onder haar hoede, die op zijn eerste dag al te laat kwam.
Barack Obama is niet de makkelijkste mens om mee samen te leven, zo blijkt. De idealen die hij acht jaar lang op de Verenigde Staten projecteerde kwamen voort uit een jarenlange honger om alles beter te maken, vaak ten koste van tijd met zijn vrouw en kinderen. Vaak ook tot irritatie van die vrouw, die eerst niet wilde dat hij voor president ging. Uiteindelijk was Michelle echter zo overtuigd van het feit dat niet alleen zij maar al haar landgenoten een Barack in hun leven nodig hadden, dat de weg naar de eerste zwarte president van Amerika open lag.
Als hyperintelligente vrouw – rationeel en emotioneel – ondersteunde Michelle Obama de politieke beslissingen van haar man met maatschappelijke projecten. Voedselprojecten om obesitas terug te dringen, projecten om militairen en hun vrouwen beter te ondersteunen, initiatieven om meisjes wereldwijd naar school te laten gaan... Michelle Obama bedacht ze mee en gaf er een gezicht aan.
Ik ben omver geblazen. Ik heb voor het eerst in 26 jaar gehuild bij een boek, jongens, en dat terwijl ik bij die specifieke passage goed genoeg wist dat Barack de verkiezingen ging winnen. Michelle Obama is een topgriet. En dat wijd en breed en hoog en diep. Als je nog twijfelt: de Netflix-documentaire is een perfecte inleiding.
Ook zo genoten van het zonnetje met een goed boek afgelopen maand? Ik ben benieuwd naar je titels en reviews. Post ze hieronder of laat me iets weten via Instagram!
