De boeken van juni & juli
Aah, juni en juli. De twee maanden die met zonnetjes in mijn mentale kalender staan te blinken. Ze waren dit jaar iets minder leuk door een gecancelde trip naar pretty pretty Antwerp (bedankt, corona), maar veel boeken maakten het toch een beetje goed.
Zeven boeken passeerden de voorbije twee maanden door mijn handen. Wat een aangename stapel was me dat! Ik heb een aantal toppers gelezen die me naar meer van dezelfde schrijvers doen verlangen. Tegelijkertijd zat er een serieuze rotte appel tussen die ik met het nodige gedonder wil afraden – ik moest het even kwijt, weet je wel.
Dit brachten juni en juli:
Echo - Letterzetter
Laten we beginnen met het beste: de jaarlijkse worp van het stadsdichtercollectief van Kortrijk. Het Letterzettercollectief zou de gebundelde teksten van haar schrijvers lanceren tijdens het jaarlijke Memento-woordfestival in maart, maar daar stak corona een stokje voor.
Het boekje was echter af en is alsnog te koop bij boekenhuis Theoria. Als lid van het collectief mag ik dan wel bevooroordeeld zijn, maar ik heb de teksten van mijn collega’s met het grootste plezier gelezen. Dat is het leuke met schrijvers: je kan er op vrijdagavond frieten mee eten terwijl je praat over Netflixseries, en de dag erna raar opkijken als je leest wat er in hun kop zit.
Geen nood: zelfs als je geen frieten met hen gegeten hebt, is het zalig verdwalen in hun hoofd. Voor een ronde € 10 te verkrijgen bij Theoria!
De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween - Jonas Jonasson
Ein-de-lijk mochten we weer samenkomen met onze boekenclub! Begin juli bespraken we Jonassons klassieker in Kantien in Gent. De meningen waren, zoals altijd, heel verdeeld.
Zelf reken ik mezelf maar al te graag tot de groep enthousiastelingen. Ik was mee van zodra een van de personages schouderophalend aankondigde dat hun gevangene per ongeluk was gestorven omdat ze de diepvriezer waren vergeten uit te zetten. Lachen!
Maar wacht, even terugkeren. We ontmoeten hoofdpersonage Allan op zijn honderdste verjaardag. De feestvierders zijn onderweg voor taart, maar Allan heeft er weinig zin in. Op zijn pantoffels vlucht hij dan maar uit het raam van zijn home, waarna hij traag wegsloft naar het station. Allan mag er dan wel braaf uitzien, jongens, maar van zodra hij daar iemands koffer pikt en ermee op een bus kruipt, ontdek je al snel dat het anders ligt.
Wat volgt is een doldwaze tocht door Zweden. Doldwaas is een zweverig Disneywoord, maar het is letterlijk het enige dat zo goed past. Allan raapt onderweg en paar toevallige passanten op steekt hier en daar wat verkeerds uit – herinner je je die dooie in de diepvries? – maar in de afwisselende hoofdstukken, waarin je leert over Allans 99 voorgaande jaren, zal je merken dat onze honderdjarige lang niet aan zijn proefstuk toe is.
Ga vooral mee in de flow, want vrijwel niets aan dit boek is geloofwaardig. Het is alleen zo goed verteld dat je alles slikt als zoete koek en zonder moeite meespringt.
Het verhaal van Caro - Jan Ruysbergh
Zij die me al langer kennen, weten dat ik een zwak heb voor Vlaamse kinderseries en Nederlandstalige muziek. Als je die twee dan samengooit? Verkocht. Het is dan ook met weinig schaamte dat ik toegeef dat ik Ketnettopper #LikeMe ondertussen niet één maar twee keer heb gebingewatcht.
Omdat ik zelf meer en meer richting kinderen en jongeren evolueer voor mijn eigen schrijfsels, kon ik wel wat inspiratie halen uit een boek voor die doelgroep. En wat beter dan over een personage waar ik al mee klikte? ‘Het verhaal van Caro’ neemt je mee naar Caroline – Caro voor de vrienden – Timmers’ leven voor de start van de serie en schetst een achtergrond die je wat meer inzicht in haar karakter geeft. Niet hoogstaand en weinig inspirerend voor mijn eigen ideeën, maar lekker weghapbaar op een vrije vrijdagnamiddag.
Conversations with Friends - Sally Rooney
Heb je onlangs iemand horen stoefen over Sally Rooney? De kans is groot. De kans is groter, bovendien, dat jij dat binnenkort ook doet.
Ik had van Sally Rooney horen waaien dat ze de nieuwe Margaret Atwood was. Als je Atwood gelezen hebt, weet je dat dat best stevige schoenen zijn om te vullen. Stevige literaire schoenen, vooral. Laat je echter niet afschrikken door die sticker: ‘Conversations with Friends’ leest als een trein en voelt bijwijlen aan als een zalig vlot vakantieboek. Rooneys sterkte ligt ‘m voornamelijk in de sterk uitgewerkte personages en uitstekende dialogen (zie waar die titel vandaan komt?).
We volgen Frances en haar beste vriendin Bobbi, die bevriend raken met een bekend koppel, een fotografe en een acteur. Worstelende Frances trekt meer en meer naar acteur Nick, maar dat heeft uiteraard gevolgen voor het viertal. Heel sober, veel Dublin en Frankrijk, en over het algemeen vooral heel erg goed. Ik ben een instant Rooney-fan geworden.
Of ik ondertussen ‘Normal People’ heb aangeschaft? Duh.
Dit schreef ik op Goodreads:
Conversations with Friends
van
Sally Rooney
Mijn cijfer:
4/5
Ken je dat, dat mensen het woord ‘speciaal’ gebruiken en dan eigenlijk eufemistisch bedoelen dat het echt hun ding niet was? ‘Conversations With Friends’ was speciaal. Maar dit keer zonder greintje eufemisme.
Sally Rooneys registrerende schrijfstijl trekt je als lezer niet echt in het verhaal. Bevreemdend genoeg lijk je altijd wat boven de situaties uit te zweven zonder echt hoogte te krijgen van de emoties die de uitgepuurde personages hebben, maar daar brengen messcherpe observaties om de zoveel alinea’s iedere keer verandering in. Ik weet perféct hoe het voelt om ‘veel te lachen, maar op dezelfde manier als wanneer je iemand iets laat eten dat ze niet echt willen eten’. Niemand had me ooit gewezen op het geluid dat water maakt als iemand erdoor waadt, maar nu ben ik ervan overtuigd dat het een van de schoonste geluiden is die er zijn.
Schrijvers die je de wereld anders doen bekijken, hebben de kracht om in je hoofd te kruipen. En dat is zo uniek dat je hun wereldkijk graag wil drinken met een rietje. Heel benieuwd naar ‘Normal People’!
Volg mij voor meer reviews en boekentips op Goodreads.
De brief voor de koning - Tonke Dragt
Hier zit een verhaal aan vast.
‘De brief voor de koning’ is blijkbaar een even grote Nederlandse klassieker als ‘Kruistocht in spijkerbroek’. Alleen: ik had van die eerste nog nóóit gehoord. Oeps. Het was ook pas toen ik op Netflix de trailer voor ‘Letter for the King’ zag passeren, dat het verhaal mijn aandacht trok. Een rondje boekshoppen later lag Tonke Dragts klassieker bij me op de deurmat.
Vijf schildknapen brengen de nacht voor hun ridderslag door in een kapel. Ze hebben hun kunnen de voorbije maanden meer dan voldoende bewezen. Hun laatste taak? Tot zonsopkomst geen vin verroeren en niet praten. Als plots iemand luid op de deur bonkt en om hulp roept, staat een van hen toch op. Tiuri komt in een gigantisch avontuur terecht dat hem naar zijn buurland brengt, met maar één doel voor ogen: een geheime brief bij de koning brengen.
Ik was een week aan zee toen ik dit boek voor de eerste keer opensloeg. Het was bewolkt, het regende en we hebben niet één minuut op het strand doorgebracht om te relaxen. En toch heb ik deze klepper erdoor gejaagd. Tiuri’s avonturen plakten zo in mijn hoofd dat ik elke vrije minuut naar een volgend hoofdstuk greep. Verslavend, spannend en héérlijk voor op reis.
Beter dan de serie? ’t Zal wel zijn.
Writing Down the Bones - Natalie Goldberg
Als copywriter blijf ik graag bijleren over alles wat met taal en communicatie te maken heeft. Begin dit jaar schafte ik daarom onder meer ‘Writing Down the Bones’ aan, al bleek dat niet meteen een aanwinst te zijn voor een tekstschrijver.
Was het daarom geld-smijt-weg? Absoluut niet. ‘Writing Down the Bones’ is echter een boek dat schrijvers aanzet om meer te schrijven en om dieper te gaan. Om jezelf over te geven aan het blad en geen rem te zetten op wat je wel en niet wil vertellen. De beste dingen, zo vindt Goldberg, komen pas als je je hoofd je pen laat overnemen.
Als copywriter heb ik dus geen nieuwe schrijf- of verkooptrucjes geleerd. Omdat dat mijn initiële plan was, stoorde ik mij de eerste helft van het boek enorm aan wat ik niet te leren kreeg. Daarna draaide ik echter de knop om en begon ik te lezen als fictieschrijver. Die schrijver in mij kon wel best iets leren van ‘schrijf eerst over iets heel banaals om uiteindelijk met wat omwegen uit te komen bij wat dieper ligt’ en ‘het zit in de details (!!!!!!!)’.
Mind you, ‘Writing Down the Bones’ is meer dan alleen de knop omdraaien van copywriter naar fictieschrijver. Je moet een beetje meegaan in Goldbergs flow van mediteren en zweverig doen om de kern te snappen. Meegaan betekent echter loslaten en dat zorgt dan weer voor inspiratie. Probeer het vooral zelf!
Red, White & Royal Blue - Casey McQuiston
Naar het schijnt zijn we meer geneigd om lange reviews te schrijven over boeken die we niet goed vonden dan over die die we briljant vonden. Ik kan alleen maar knikken, jongens. Over ‘Red, White & Royal Blue’ heb ik namelijk het een en ander te zeggen.
Uno: er moet erg veel gebeuren voor ik een verhaal ongeloofwaardig vind. Een kind dat alleen in een gigantisch huis woont met haar paard en aapje? Geen probleem. Een meisje dat smoorverliefd wordt op een tieneridool en er uiteindelijk mee aan het daten slaat? Keihard van genoten als puber. Honderdjarigen die koffers stelen? Bring it on. De prins van Engeland met de zoon van de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten? Het had wel wat.
Ik weet bitter weinig over de politiek in de VS. Het heeft jaren geduurd voor ik zelfs maar de Republikeinen en de Democraten uit elkaar kon halen. Maar ik heb één boek over het reilen en zeilen in het Witte Huis* gelezen en zelfs ik weet dat de helft van de avonturen van presidentszoon Alex in het echte leven een dikke no-go hadden gekregen van de veiligheidsmensen. En nee, hoe mooi het idee ook is: ik zag de Amerikanen geen vrouw verkiezen in 2016, noch een opgeschoten tiener uitvliegen tegen de koningin van Engeland.
Dos: dit verhaal kabbelt precies zoals je denkt wanneer je het plot leest. (Spoiler alert!) Vijanden worden vrienden worden geliefden, alles komt uit, maar – wonder boven wonder! – de wereld is klaar voor het eerste homokoppel aan de wereldtop.
Tres: als je ‘Red, White & Royal Blue’ ontdoet van de povere verhaallijn, blijft er vrijwel niks over. Seks. Slappe personages. Seks. Zuipen. Seks. Seks. Seks. O ja, en een beetje pochgedrag met de kennis van de geschiedenis en literatuur. Gaap.
En cuatro: McQuistons schrijfstijl is niet om over naar huis te schrijven.
Samengevat: ik heb dit boek enkel uitgelezen omdat ik het las tijdens het tandenpoetsen en dat net te verdragen was. Teleurstellingen raad ik soms nog eens aan als ‘best oké als luchtig hapje aan het zwembad’, maar met deze wil ik zelfs dat niet meer doen.
* ‘Becoming’ van Michelle Obama is een van mijn favoriete boeken van de afgelopen vijf jaar en raad ik 218503648 meer aan dan dit misbaksel. Sorry, Casey.
Heb jij een van bovenstaande boeken gelezen? Wat zijn jouw bevindingen? Als je op basis van deze lijst denkt dat ik weg zal zijn van een van jouw favorieten, dan hoor ik dat heel erg graag op Instagram!
